ژیمناستیک در آرزوی کسب سهمیه المپیک ماند/ با تداوم وضع موجود امیدی به موفقیت نیست

به گزارش ورزشی منهای فوتبال به نقل از میزان  ناکامی مهدی اُلفتی در رقابت‌های بین‌المللی ژیمناستیک قطر، پایانی بود بر رویای کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۴ پاریس. این قهرمان خوب با درخشش در بازی‌های آسیایی هانگژو چین مسئولین ورزش را به این باور رسانده بود که می‌توانند روی توانایی‌های وی برای کسب سهمیه المپیک حساب کنند. با این وجود ژیمناست خوب کشورمان از چهار مرحله حساس کسب سهمیه تک وسیله که به میزبانی کشور‌های مصر، آلمان، جمهوری آذربایجان و امارات برگزار شد تنها در یک مرحله نمره قابل قبول گرفت.

الفتی، خصوصاً در مرحله نهایی و سرنوشت‌ساز این مسابقات که اخیراً و به میزبانی دوحه برگزار شد افت فاحشی داشت، به طوری که این ورزشکار جوان با کسب نمره نازل ۶.۷ جایگاهی بهتر از بیست و چهارم جدول رده‌بندی پیدا نکرد!  به این ترتیب امید‌ها برای کسب سهمیه المپیک در ژیمناستیک بر باد رفت.

پیشتر مهدی احمدکهنی دیگر ژیمناست مطرح کشورمان به واسطه بی توجهی شخصی و آشفته بازاری که طی  چند سال اخیر تار و پود فدراسیون ژیمناستیک را در هم پیچیده با محرومیت مواجه شد و امکان حضور در مراحل گزینشی وسیله تخصصی خود یعنی دارحلقه را پید نکرد.

سیاست‌های مدیریتی چالش برانگیز و پرفراز و نشییبی که قریب به ۷ سال در این فدراسیون جریان داشته پیامد‌های خسارت باری به همراه آورده که از آن جمله می‌توان به پراکنده شدن ورزشکاران و مربیان این رشته مادر در بخش هنری و زیر شاخه‌های آن اشاره کرد.

امروزه باید با اطمینان اذعان کرد فراتر از ناکامی در کسب سهمیه دو المپیک ۲۰۲۰ توکیو و ۲۰۲۴ پاریس، مشکلات سخت افزاری و نرم افزاری است که گریبان این رشته ورزشی پایه و مادر را در میان گرفته. به نظر می‌رسد دست اندرکاران ورزش عمداً یا سهواً چشم خود را به روی واقعیت‌ها بسته و بدشان نمی‌آمد در موج احتمالی که قرار بود مسئولین فدراسیون پس از کسب سهمیه راه می‌اندازند، مشکلات کلان ژیمناستیک را به بوته فراموشی بسپارند. حال آنکه جرقه زدن‌های چند سال یکبار در فضای خاکستری برخی از فدراسیون‌ها نمی‌تواند انبوه مشکلات آنان را بر طرف سازد.

چند سال پیش  مسئولین فدراسیون وعده کسب سهمیه المپیک توکیو توسط سعیدرضا کیخا را داده بودند، اما این ورزشکار خوب و توانمند، ناخواسته قربانی حواشی و اتفاقات متعددی شد که طرف‌های درگیر بر سر ریاست ایجاد کرده بودند. این ورزشکار خوب ما علی‌رغم شایستگی‌های بسیار نهایتاً نتوانست در المپیک حضور پیدا کند.

کیخا پس از آن ناکامی و تداوم کشمکش‌هایی که در فدراسیون وجود داشت با دنیای قهرمانی وداع گفت و بعد‌ها نیز جلای وطن کرد تا آموخته‌ها و اندوخته‌های خود را در جای دیگری ارائه کند. مهدی احمد کهنی دیگر قهرمان ارزنده این رشته نیز که پس از کیخا امید زیادی به موفقیت‌های او می‌رفت متاثر از اتفاقات فدراسیون با محرومیت ناخواسته مواجه و حداقل تا یک سال آینده امکان حضور در مسابقات را ندارد.

به این ترتیب و همانطور که پیشاپیش ذکر شد آتش اشتیاق جوانان رشته‌هایی چون ژیمناستیک با جرقه‌های گاه و بیگاه شعله‌ور نخواهد شد چرا که ورزش‌هایی از این دست پیش از هر چیزی نیازمند تحکیم مبانی فنی، مدیریتی و  استحکامات خود هستند.

بودجه و امکانات کافی، لوازم استاندارد تمرین و مسابقه، راه اندازی سالن‌های اختصاصی، ترغیب و تشویق مربیان و ورزشکاران از جمله همین استحکامات است که در سایه مدیریت درآمد و هزینه، می‌شود به آن دست یافت. اگر مسئولین ورزش گمان می‌کنند با روند کنونی و حفظ وضع موجود امکان موفقیت میسر خواهد شد سخت در اشتباهند. زمان ثابت خواهد کرد بی‌توجهی نسبت به رشته‌های پایه و پر مدال و سپردن عنان این فدراسیون‌ها به دست مدیرانی که تداوم وضعیت موجود را بر ایجاد تحول ترجیح می‌دهند خطایی نابخشودنی خواهد بود.