موفقیت در المپیک با تخصص گرایی؛ اجرای دکترین کشتی و تکواندو در ورزش/ فوتبال هم مدیر فوتبالی می خواهد
به گزارش ورزشی منهای فوتبال به نقل از دانا بازیهای المپیک ۲۰۲۴ پاریس هم به پایان رسید و کاروان ایران توانست مدال‌های ارزشمندی از سی‌وسومین دوره بازیهای تابستانی به دست بیاورد تا نام‌های جدیدی به افتخارآفرینان ورزش ایران اضافه شود. نکته جالب این است که همه مدال‌های این دوره‌ی ما به دو رشته کشتی و تکواندو اختصاص پیدا کرد. در واقع شاید اینطور باید گفت اگر کشتی -که بارها بحث در مورد حذف آن از المپیک پیش آمد- از این فستیوال بزرگ حذف می‌شد، شرایط کاروان ایران وخیم می‌شد اما این دو رشته ورزش انفرادی یعنی کشتی و تکواندو توانستند به بهترین شکل ممکن در المپیک ۲۰۲۴ پاریس بدرخشند و مدال‌های مهمی به دست بیاورند.
در کشتی محمدهادی ساروی، سعید اسماعیلی، علیرضا مهمدی، حسین یزدانی، امیرحسین زارع، رحمان عموزاد، امین میرزازاده و امیرعلی آذرپیرا و البته در تکواندو هم آرین سلیمی، مهران برخورداری، ناهید کیانی و مبینا نعمت‌زاده موفق شدند ۳ مدال طلا، ۶ نقره و ۳ برنز برای کاروان ایران به دست بیاوردند.
درباره عملکرد درخشان این دو رشته می توان دلایل متعددی را ردیف کرد و عوامل بسیاری را برشمرد اما بی تردید یکی از مهمترین و شاید مهمترین دلیل در توفیق این دو رشته مدیریت بوده. دو مدیر کارکشته و کهنه کار از جنس این دو رشته که هر دو المپین بوده اند و هر دو مدال المپیک را به سینه زده اند، در تکواندو و کشتی به گونه ای عمل کردند که باز هم ثابت شود کار را باید به کاردان سپرد. حضور مدیری از جنس ورزش که خود آن رشته را در بالاترین سطح و با بهترین کیفیت تجربه کرده و موفقیت های ریز و درشتی را کسب کرده باشد، یک نسخه عالی و شفابخش برای تضمین موفقیت آن رشته است. مدیری که چالش های رشته خود را با گوشت و پوست و استخوان خود لمس کرده باشد و ورای تجربیات گرانبها، به آن رشته عرق و تعصب داشته باشد، یک انتخاب ایده آل و اصلح برای فدراسیون های ورزشی است.
علیرضا دبیر و هادی ساعی که خود جزو قهرمانان و مدال‌آوران بودند، حالا به عنوان رییس فدراسیون هم توانستند افتخارآفرینی کنند و باعث این درخشش در المپیک پاریس شوند.
این نتایج درخشان باعث شد بار دیگر صحبت از حضور متخصص‌ها در راس دیگر ورزش‌ها هم مطرح شود. آنچه تکواندو و کشتی در المپیک رقم زدند، این دکترین قدیمی و امتحان پس داده را دوباره یادآوری می کند که باید ورزش را به اهلش سپرد. اتفاقی در که سایر رشته ها آن را نمی بینیم و نتیجه این می شود که در اغلب رشته های ورزشی یک ناکام محض هستیم که تنها تماشاچی موفقیت های دیگران باید باشیم. شاید یکی از مهمترین ورزش‌ها که نیاز به ورود متخصص دارد، فوتبال باشد؛ ورزشی پرطرفدار در ایران که هنوز هیچ مدیر فوتبالی به خود ندیده و با مدیران غیرفوتبالی تنها ناکام بوده و پسرفت کرده.
در سال‌های اخیر بحث در مورد حضور متخصص‌های فوتبال و در واقع پیشکسوتان این رشته در راس فدراسیون فوتبال شد اما هیچ‌وقت این اتفاق به بار ننشست. این در حالی بود که در زمان ریاست یک مدیر فوتبالی یعنی محمد دادکان، تیم فوتبال ایران موفق‌تر از همیشه کار کرد و توانست به جام جهانی ۲۰۰۶ صعود کند و در رنکینگ فیفا رتبه پانزدهم را هم لمس کند و نام ایران را بر سر زبان‌ها بیندازد. او دو باشگاه پرسپولیس و استقلال را هم مالک ساختمان و خانه اختصاصی کرد.
مساله فقدان مدیران متخصص در باشگاه‌های فوتبال هم وجود دارد. یعنی مدیران فوتبالی خیلی کم در فوتبال دیده‌ایم اما معمولا باشگاه‌هایی که مدیران متخصص و ورزشی داشتند، موفق‌تر بودند. از باشگاه فولاد با مدیریت سیف‌الله دهکردی گرفته تا ذوب‌آهن با مدیرعاملی سعید آذری. یعنی این فرمول امتحان پس داده حتی در باشگاه ها نیز می تواند به موفقیت ختم شود.
تصور کنید اگر ریاست فدراسیون فوتبال را یک متخصص کاربلد به عهده بگیرد، چه تغییراتی می‌تواند رخ دهد. فوتبال تا چه حد می‌تواند پیشرفت کند و به عناوین ارزشمند برسد. مساله‌ای که در سال‌های اخیر به گم‌شده اهالی فوتبال تبدیل شده و حالا قهرمانی در جام ملت‌ها یک آرزو شده است. چرا چنین نسخه شفابخشی را حتی برای یک بار هم که شده در فوتبال امتحان نمی کنند؟ چرا فوتبال را به دست یک فوتبالی و یک ستاره ملی نمی دهند؟ مگر فوتبال ستاره بزرگ و در طراز بین المللی کم دارد؟ باید دید این تغییر مهم بالاخره چه زمانی در فوتبال ایران رخ می‌دهد و آیا یک مدیر فوتبالی می‌تواند کار را در دست بگیرد و باعث پیشرفت فوتبال شود یا نه.
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید