آقای وزیر مراقب ما باشید

بیشتر رشته های ورزشی به غیر از فوتبال و کشتی در کشور ما نادیده گرفته می شوند البته گاهی این کم لطفی ها به گردن فدراسیون ها است. خیلی از فدراسیون های ورزشی به علت کم کاری خود و نداشتن برنامه ای برای ارائه به مسئولین سعی می کنند چراغ خاموش حرکت کنند که البته این وسط آسیب را ورزشکاران و عاشقان این رشته ها می بینند.

اینکه در رشته بدمینتون دیده نشدن و کمرنگ شدن چه دلیلی دارد خود جای بحث دارد اما آقای وزیر نیم نگاهی هم به ما بکنید، اینکه ما از رویدادهای جهانی دور هستیم نشان از ناتوانی ما نیست. بسیاری از ورزشکاران ما در این رشته استعداد خیره کننده ای دارند ولی به دلیل عوامل مختلفی مانند نبود اسپانسر و هزینه های هنگفت اعزام به مسابقات مختلف جهانی برای ما خوابی است عمیق.

اگر روزی به شما گفتند فلان بازیکن که در مسابقات برون مرزی مقامی گرفت نشان دهنده عملکرد خوب ماست شما باور نکنید. ستارگانی مانند زهرا رباطی و عملکرد درخشان او در بحرین تمام زحمتش بر دوش خانواده و خود بازیکن بوده است. خانواده ها در بدمینتون همه عمر خود را صرف رشد فرزندشان می کنند و پول کوچکترین و بی اهمیت ترین قسمت ماجرا است.

آقای وزیر اسپانسرها با ما قهر هستند هیچکس به سمت ما نمی آید شاید هم حق دارند ورزشی که اصلا دیده نمی شود جز هزینه دستاوردی برای آنان ندارد. تعدادی حامی مالی هم در این رشته بودند که به طرز عجیبی فرار کردند خدا می داند چه به اینها گفته می شود که حاضر نیستند دیگر نامی از بدمینتون جلویشان بر زبان بیاوری.

آقای وزیر شما خودتان در این ورزش مو سفید کردید و به خوبی این مقوله را درک می کنید برخی از بازیکنان ما بدون قرارداد بازی می کنند و آنهایی که قرارداد دارند هم صدایشان به جایی نمی رسد بسیاری از بازیکنان پول هایی که در قرارداد های پارسال دارند را تا به امروز دریافت نکرده اند.

راستی شاید به شما نگفتند ما لیگ بانوان را با زور برگزار کردیم قهرمان پارسال لیگ برتر ما دقیقه نود انصراف داد و به هیچ وجه راضی نشد در لیگ حضور داشته باشد. شما تصویر کنید بهترین بازیکنان تیم ملی بدمینتون بانوان امسال باید خودشان تمرین کنند و در لیگ که پویا ترین بخش هر رشته ورزشی است حضور ندارند.

شما خیلی از حرف هایی که گفته می شود را باور نکنید اینجا خبری از رشد و پیشرفت نیست و ما همه دلسرد شده ایم. کل امکانات و رانت این ورزش برای تعداد محدودی و به شکل انحصاری وجود دارد.کسی نیست که به هیات ها سر بزند و دلیل کم کاری های آنها را جویا شود.

آقای وزیر حرف برای گفتن زیاد است و وقت شما ارزشمند تر از این است که درگیر رشته ای شوید که هیچ دستاوردی ندارد. ما که عادت کردیم به این کم لطفی ها و صدایمان به جایی هم نرسید ولی شما مراقب ما باشید تا بیشتر از این حق ما نادیده گرفته نشود.

نویسنده یادداشت: مجید سلطانی