رکورددار پرش طول زنان: بخواهم با یک مربی زن تمرین کنم باید زیر نظر معلم ورزش باشم!/۳ ترم دیگر دندانپزشک می‌شوم

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، ریحانه مبینی، رکورددار پرش طول زنان ایران، این روز‌ها سخت مشغول تمرین است تا خودش را برای حضور در رقابت‌های دوومیدانی داخل سالن آسیا آماده کند. رقابت‌هایی که بهمن ماه با میزبانی کشورمان برگزار خواهد شد. او به رغم رکورد‌های خیره کننده‌ای که در مسابقات داخلی از خودش به جا گذاشته، اما هنوز نتوانسته در میادین بین المللی مهم به نتیجه در خورتوجهی دست پیدا کند. او امیدوار است پیکار‌های پیش رو، طلسم این ناکامی را برایش بشکند تا بتواند به هدف‌های بزرگتر هم فکر کند. این دختر دندانپزشک آرزو دارد که سال آینده سهمیه شرکت در بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس را کسب کند. گفتگوی آنا را با عضو تیم ملی دوومیدانی بانوان در ماده پرش طول از نظر می‌گذرانید.

آنا:از برنامه‌هایت بگو، این روز‌ها را چطور می‌گذارنی؟

من حدود دو ماهی به خاطر آسیب دیدگی، از تمرین دور بودم. الان، خوشبختانه وضعیتم خوب است و دوباره تمریناتم را شروع کردم. برنامه ام برای مسابقات داخل سالن باشگاهی و قهرمانی آسیاست که بهمن ماه قرار است در مجموعه ورزشی آفتاب انقلاب تهران برگزار شود. اول رقابت‌های باشگاهی برگزار می‌شود و بعد آسیایی. با توجه به میزبانی کشورمان، مطمئنا شرایط خوبی برای مدال آوری خواهیم داشت. به هر حال به خاطر مسائل مالی اعزام‌های برون مرزی ما سخت انجام می‌شود. امیدواریم که بتوانیم از این موقعیت استفاده کنیم و نتیجه خوبی بگیریم.

آنا: قول مدال می‌دهی؟

تمام تلاشم را می‌کنم که روی سکو باشم. رقبای من از کشور‌های هند، چین، ژاپن، ازبکستان و قزاقستان هستند و نفرات قدرتمندی هستند. البته که نمی‌دانم کدامیک به تهران می‌آیند. این دومین تجربه حضور من در مسابقات داخل سالن آسیاست. سال گذشته این رقابت‌ها در قزاقستان برگزار شد و من نتوانستم به دلیل استرس نتیجه خوبی بگیرم. متاسفانه اضطراب و نگرانی در چند مسابقه باعث شده، نتوانم نتیجه قابل قبولی بگیرم. ان شالله که در مسابقات داخل سالن تهران این طلسم دیگر بشکند.

آنا: دلیل این استرس‌ها چیست، از روانشناس ورزشی کمک گرفتی؟

خودم فکر می‌کنم، چون تجربه کمی از مسابقه دادن در میدان‌های مهم را دارم، به یکباره دچار استرس می‌شوم. من در ۱۶ سالگی در رقابت‌های قهرمانی نوجوانان آسیا شرکت کردم. از آن به بعد، فقط در دو رویداد بازی‌های کشور‌های اسلامی قونیه و داخل سالن قهرمانی آسیایی قزاقستان حاضر شدم که جز میادین بزرگ بودند. من در ایران همیشه نفر اول هستم و تا به الان چند بار رکوردم را هم زدم. ولی وقتی به خارج از کشور می‌روم و می‌بینم چند نفر بهتر از من در مسابقه حضور دارند، به لحاظ روانی به هم می‌ریزم و همین رکوردهایم را با مشکل مواجه می‌کند. مطمئنا اگر در شرایط عادی بودم، می‌توانستم با رکورد‌های شخصی ام در این رقابت‌ها هم مدال بگیرم. با همه این‌ها از روانشناس کمک گرفتم و خودم هم سخت دارم روی ذهنم کار می‌کنم تا این قضیه را حل کنم.

آنا: البته در چند تورنمنت کشور ترکیه هم شرکت کردی.

بله، سه تورنمنت در ترکیه و یکی هم جام کازانف قزاقستان که در هر چهار مسابقه مدال گرفتم.

آنا: رکورد شخصی تو ۶ متر و ۴۰ سانتی متر است، آخرین حدنصابی که ثبت کردی، چقدر است؟

آخرین رکورد من مربوط به مسابقات لیگ فضای باز می‌شود که حدود ۶ متر و ۲۶ سانتی متر پریدم.

آنا: فکر می‌کنی بتوانی باز هم رکورد ملی پرش طول کشور را جا به جا کنی؟

بله، چرا که نه. تقریبا دو سال و نیم از زمانی که من ۶ متر و ۴۰ سانتی متر پریدم، می‌گذرد. من در تمریناتم بیشتر از این حدنصاب هم پریدم، اما برای زدن کورد باید خیلی فاکتور‌ها مهیا باشد. اگر چه معتقدم برای زدن رکورد، همه چیز به خودم بستگی دارد، اما به لحاظ امکانات و سخت افزار هم باید شرایط برایم فراهم باشد.

آنا: قبلا گفته بودی پیست آران و بیدگل آسفالت بود.

بله، همین طور بود، اما الان لاین پرش طولش را تارتان کردند.

آنا: در حال حاضر از امکاناتی که داری راضی هستی؟

من در اصفهان دانشجوی دندانپزشکی هستم. چهار روز اول هفته را آنجا کلاس دارم و باید همان جا تمرین کنم. سه روز آخر هفته را به آران بیدگل، محل سکونتم می‌آیم تا زیر نظر مربی شخصی ام باشم. متاسفانه الان که فصل سرماست و ما باید در داخل سالن تمرین کنیم من سالن ندارم. هم در اصفهان و هم در آران وبیدگل تمریناتم را در فضای باز انجام می‌دهم. از مسئولان فدراسیون تقاضا دارم قبل از مسابقات داخل سالن آسیایی تهران مقدماتی را به وجود بیاورند که حداقل بتوانم دو هفته در سالن مجموعه ورزشی انقلاب تمرین کنم که خودم را به فضای مسابقه نزدیک کنم.

آنا: اخیرا مطح شده که مسئولان ورزشی کمتر تمایل دارند که ورزشکاران زن زیر نظر مربیان مرد تمرین کنند. با توجه به این که دوومیدانی یکی از رشته‌هایی است که در بحث مربی زن، در برهوت کامل به سر می‌برد،نظرت در مورد این شرایط چیست؟

من خودم به شخصه مشکلی با این که با مربی زن تمرین کنم اصلا ندارم. حتی برایم بهتر است و خوشحال هم می‌شوم. اما به شرط این که یک مربی زن با علم روز دنیا در اختیارم قرار بدهند. در شهری که من زندگی می‌کنم، فقط یک مربی دوومیدانی وجود دارد و آن هم آقای بادپی است. من اگر بخواهم با یک مربی زن در شهرم کار کنم باید بروم زیر نظر یک معلم ورزش مدرسه تمرین کنم. بهتر است وزارت ورزش مربیان زن را به دوره‌های آموزشی و پیشرفته خارج از کشور اعزام کند تا سطح علمی آن‌ها ارتقا پیدا کند و بتوانند در داخل مثمر ثمر واقع شوند. شرایط ایجاب کرده که ما با مربی مرد تمرین کنیم؛ بنابراین باید اظهارنظر‌ها منطقی و بر پایه استدلال باشد.

آنا: بعد از مسابقات داخل سالن آسیا برنامه‌ ات چیست؟

سال آینده بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس برگزار می‌شود. من هم مثل هر ورزشکاری آرزوی این را دارم که بتوانم این بازی‌ها را ببینم. تمام تلاشم برای کسب سهمیه است. برای این که سهمیه بگیرم باید رکوردم را به ۶ متر و ۸۰ سانتی متر برسانم که خیلی کار دشواری است. اما یک راه دیگر هم برای کسب سهمیه دارم و آن از طریق رنکینگ است. من اگربتوانم در چند مسابقه پیش رو خوب بپرم، مثلا رکورد ۶ متر و ۵۰ سانتی متر را ثبت کنم، حتما جایگاهم در رده بندی اتحادیه جهانی دوومیدانی ارتقا پیدا می‌کند. آن موقع می‌توانم این شانس را داشته باشم که از طریق رنکینگ المپیکی شوم.

آنا: تحصیل در رشته پزشکی کارت را در ورزش حرفه‌ای سخت نکرده؟

نه، اصلا. من یک ترم به خاطر اردو‌ها و مسابقات از دانشگاه مرخصی گرفتم، اما افت کردم. به این نتیجه رسیدم که درس و ورزش همزمان می‌تواند حالم را خوب کند و هیچ کدام مانع موفقیت برای دیگری نیست. تقریبا سه ترم دیگر از درسم باقی مانده و به خاطر این که دروس عملی شده، کارم سبک‌تر هم شده است.

آنا: شرایط لیگ دوومیدانی زنان را چطور می‌بینی؟

من امسال با تیم چادرملو قرار داد داشتم. انصافا باید بگویم تیم خوبی بود و همه جوره از زنان حمایت کرد. رقم قرارداد‌ها رضایت بخش بود و حق الزحمه‌ها به موقع پرداخت شد. امیدوارم حمایت‌های باشگاه فرهنگی ورزشی چادرملو از زنان دوومیدانی کار ادامه دار باشد و در لیگ باز هم از پشتیبانی کند. ورزش زنان واقعا حامی ندارد.