پری کوهستان ایران به دنبال حضور در المپیک ۲۰۲۴ پاریس؛ هیچ وقت خودم را پرتو آذر ندیدم، همیشه خودم را نماینده دوچرخه‌سواری زنان ایران می‌دانم

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، فرانک پرتوآذر، پرافتخارترین بانوی دوچرخه سواری ایران، بعد از موفقیت مهمی که در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۰ هانگژو به دست آورد، حالا به حضور در بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس فکر می‌کند. مطمئنا اگر او قدری خوش شانس باشد و بدبیاری‌های گذشته سد راهش نشود، به رویایی که در سر دارد، خواهد رسید.

تنها راهی که می‌تواند این دختر سخت کوش را به رقابت‌های دوچرخه سواری کوهستان المپیک پاریس برساند، سهمیه یونیورسالیتی است. سهمیه‌ای که کمیته بین المللی المپیک (ioc) با نگاه توسعه ای، به برخی کشور‌ها در رشته‌هایی خاص اعطا می‌شود. لژیونر دوچرخه سواری کشورمان در فاصله شش ماه مانده تا بزرگترین فستیوال ورزشی دنیا چشم انتظار است تا ببیند آیا قرعه شانس به نامش می‌افتد یا نه. درصورتی که فرانک این سهمیه را بگیرد، اولین رکابزن زن تاریخ دوچرخه سواری ایران خواهد بود که پا به المپیک می‌گذارد. پرتوآذر در گفت و گو با خبرنگار ورزشی آنا صحبت های جالبی مطرح کرده است.

آنا: از بحث المپیک پاریس شروع کنیم. فکر می‌کنم الان تمام و فکر و ذکرت گرفتن سهمیه این بازی‌ها باشد.

بله، همین طور است. مهمترین هدفی که در حال حاضر دارم، کسب سهمیه بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ است. یکی از رویداد‌های انتخابی المپیک، مسابقات قهرمانی آسیایی هند بود که اخیرا برگزار شد. من به رغم این که به لحاظ بدنی آماده بودم و شرایط خوبی داشتم، اما این فرصت را از دست دادم. متاسفانه قبل از شروع مسابقات دچار سرماخوردگی شدیدی شدم طوری که حتی نتوانستم استارت بزنم. در این رقابت‌ها به نفر اول سهمیه المپیک اختصاص داده می‌شد که این سهمیه نصیب نماینده چین شد. الان تنها مسیری که من می‌توانم برای کسب جواز المپیک طی کنم، سهمیه یونیورسالیتی است. یکسری مکاتبات و رایزنی در این زمینه انجام شده، منتظر هستم تا ببینیم چه جوابی می‌گیرم.

آنا: فکر می‌کنی چقدر خوش شانس باشی که این سهمیه را بگیری؟

راستش را بخواهید نمی‌دانم چه بگویم، این سهمیه مثل بقیه روش‌های کسب جواز المپیک قوانین خاص خودش را دارد به ماده و تبصره‌های زیادی بستگی دارد. کشور‌های زیادی برای گرفتن این سهمیه درخواست داده اند. فدراسیون دوچرخه سواری هم این تقاضا را در مورد من داده است. معمولا به کشور‌هایی که دچار برخی محدودیت‌ها هستند، این مجوز را می‌دهند، اما منوط به این که ورزشکار مربوطه هم قابلیت و پتانسیل استفاده از این ورودی را داشته باشد و در سطح المپیک باشد. مثلا این که حضور در کاپ‌های جهانی مختلف و مسیر‌های سنگین رقابت‌های کوهستان را تجربه کرده باشی. قطع به یقین نتایجی که در مسابقات کسب می‌کنی هم لحاظ می‌شوند و مسائلی از این قبیل. به هر شکل من تا به اینجای کار توانستم خودم را نشان بدهم. از این جای کار به بعد نیاز است که مسئولان کمیته ملی المپیک حمایت لازم را از من بکنند. بدون تردید حمایتی که کمیته ملی المپیک از من در این زمینه می‌کند، تاثیر زیادی در انتخاب ioc خواهد داشت. به هر حال حضور در المپیک کار بزرگی است. همه ارگان‌ها باید پشتیبانی کنند تا این اتفاق صورت بگیرد.

آنا: از طریق رنکینگ جهانی یا آسیایی نمی‌توانستی به سهمیه المپیک برسی؟

چرا این امکان وجود دارد، اما چون به جز من هیچ زن دیگری در دوچرخه سواری کوهستان دیگری فعال نیست که وارد رنکینگ شود، امتیازی به کشورمان تعلق نمی‌گیرد. طبق قوانین هر کشوری باید حداقل در هر ماده سه ورزشکار داشته باشد.

آنا: چه زمانی تکلیف سهمیه ات مشخص می‌شود؟

تا خرداد ماه باید منتظر بمانیم.

آنا: لژیونر تیم سوییسی هم که همچنان هستی؟

بله، تمریناتم تقریبا از ۴۰ دیگر شروع می‌شود. مسابقاتمان را انجام می‌دهیم تا اردیبهشت ماه که رقابت‌های قهرمانی آسیا شروع می‌شود. در این فاصله به ایران می‌آیم که همراه تیم ملی اعزام شوم.

آنا: از حضور در این تیم راضی هستی؟

بله صد در صد. بودن در کنار افرادی که چه از لحاظ معنوی و چه مادی پشتیبان من هستند. دلیلی ندارد که مسئولان این تیم صفر تا صد کار من را حتی در رده ملی دنبال کنند، چون من متعلق به یک کشور دیگر هستم و نفعی از نتایج من نمی‌برند. اما آن‌ها آن قدر حرفه‌ای هستند که من توانستم متقاعدشان کنم تا حمایتم کنند. نمونه اش بازی‌های آسیایی که نتیجه اش را هم گرفتم.

آنا: هنوز هم مثل گذشته خودت هزینه مربی خارجی ات را می‌دهی؟

بله این قصه دیگر تکراری شده، اما جای شکرش باقی است که یکی از بهترین مربیان دنیا را دارم. او اهل آفریقای جنوبی است و عنوان مربیگری چند قهرمان جهان را در کارنامه اش دارد. یک سال و نیم است که با او تمرین می‌کنم. برای من باعث افتخار است که با چنین مربی بزرگی کار می‌کنم. روزی که با او مصاحبه داشتم انتظار نداشتم که او قبول کند مربی من شود، اما بعد از این که گفتگویمان تمام شد بلافاصله به من گفت به اهداف و برنامه‌هایم اعتقاد دارد و پیشنهادم را قبول می‌کند.

آنا: شرایط فدراسیون به جهت تامین منابع مالی بهتر نشده؟

در مقایسه به گذشته بهتر شده، اما نه به طور کامل. برای بازی‌های آسیایی کمک کردند و بخش مهمی از هزینه هایم را برای خرید دوچرخه پرداخت کردند. البته برای باقی مانده مبلغ هم قول پرداخت را تا یک ماه آینده داده اند.

آنا: تا کی می‌خواهی در تیم ملی کوهستان بمانی؟

تا زمانی که فکر کنم می‌توانم کاری برای این تیم کنم و به اهدافم برسم. هر زمان که احساس کردم دیگر شرایطی برای ادامه مسیر وجود ندارد کنار می‌روم. من هیچ وقت خودم را فرنک پرتو آذر ندیدم، همیشه خودم را نماینده دوچرخه سواری زنان ایران می‌دانم. شاید خیلی از سختی‌ها را کشیدم که حقم نبوده، اما جا نزدم تا بتوانم راهی برای دوچرخه سواران دیگر باز کنم. همچنان برای بودن انگیزه دارم.